Leeftijden en verwachtingen
De leeftijd van de geportretteerde bepaalt wat u eruit kunt halen. "Als ik te maken heb met jongere kinderen, van baby's tot kleuters, bestaat een deel van mijn werk uit beheersing," aldus Tamara. "Ik weet vanaf het begin dat ze niet graag worden gefotografeerd, [en] ik moet ze bij de les houden. Dus moet ik ervoor zorgen dat ik een leuke uitdrukking krijg in die milliseconde die ik heb." Beheersing kan betekenen dat Tamara van de fotosessie of een deel ervan een spelletje maakt om het kind op de plek te houden die zij heeft uitgekozen. Of het kan betekenen dat ze een locatie opzet en het kind er rustig, 'op een inspirerende en niet-bedreigende manier' naartoe moet krijgen. "Ik denk altijd, hoe krijg ik ze zover dat ik niet altijd de achterkant van hun hoofd fotografeer. Voor die leeftijd verlaag ik mijn verwachtingen over het soort interactie dat ik krijg en maak ik snel gebruik van de paar momenten die ik krijg."
Bij vier- tot negenjarigen verwacht Tamara veel aandachttrekkerij. "Ze gaan voor me optreden – kijk eens hoe ik dit doe, kijk eens hoe ik dat doe – dus moet ik ervoor zorgen dat ik dat fotografeer, maar ook meer authentieke opnamen maak."
Kinderen van 9 tot 12 of 13 jaar die Tamara fotografeert, zijn zich er erg van bewust over hoe ze eruitzien en hoe ze overkomen. "Ze denken: zie ik er cool uit, zie ik er mooi uit, zie ik er hip uit en ziet dit er goed uit op Instagram? Een van mijn taken is dus ze te helpen zich zeker over zichzelf en op hun gemak te voelen en ik neem extra maatregelen om ze aantrekkelijk te fotograferen omdat dat nu belangrijker voor ze is. En als ik ze laat zien dat ik ze aantrekkelijk fotografeer, omdat ik ze goed laat poseren en goed belicht, krijg ik een meer authentieke betrokkenheid."
Bij tieners probeert Tamara altijd eerlijk te blijven: "Of het nu wel of niet expliciet wordt gezegd, ik laat merken dat ik weet dat ze hier liever niet willen zijn om te worden gefotografeerd." Ze vertelt hen dat ze aan hun kant staat, spreekt een tijd af ("het gaat maar een paar uurtjes duren") en gaat op zoek naar minieme gezichtsuitdrukkingen die ze probeert vast te leggen. "Het duurt maar een seconde om een lach of een intense blik te krijgen voordat ze zich realiseren dat ze eigenlijk niet op mij willen reageren." Ze praat met ze, maar vermijdt voor de hand liggende vragen. "Wat studeer je op school?" gaat niet werken. "Ze hebben daar van tevoren bepaalde antwoorden en gezichtsuitdrukkingen voor", zegt ze. Dus gaat ze voor het ongebruikelijke, zoals vragen naar hun standpunt over de actuele politiek. De maatstaf voor haar succes met tieners is het aantal keren dat ze een variant hoort van "Ik wist niet dat je zulke foto's maakt!" wanneer ze de beelden achter op de camera zien.
Tamara: "Wanneer je een video van mij bekijkt waarin ik kinderen fotografeer, lijkt het niet alsof ik iets gedaan krijg, maar voor een gezichtsuitdrukking heb ik slechts 1/200 of 1/1000 seconde nodig. Ik begin heel ontspannen aan een fotosessie omdat ik weet dat ik slechts hier en daar een fractie van een seconde nodig heb en als ik er acht of tien krijg, is dat genoeg."